İstanbul’da sokaklarında müziğin en yoğun olduğu merkezlerden biri burası: İstiklal Caddesi. Bağlamadan kemana, akordeondan santura, gitardan vurmalı çalgılara kadar türlü müzik enstrümanının ritmi, akıp giden kalabalığa karışıyor. Türkçe, Kürtçe, İspanyolca, İngilizce gibi birçok dilde şarkılar söyleniyor. Taksim Meydanı’ndan Tünel’e doğru inerken cadde boyunca birçok farklı tarzdan müzisyene rastlamak mümkün. Kimisi kendini “sokak müzisyeni” olarak tanımlıyor, kimisi “müzisyen”, kimisi de” sokağı salonu fark etmez” diyor.
Her telden müzik
Her yanda ayrı bir ses çalınıyor kulağınıza. Kültürden kültüre, bir duygudan ötekine geçerken buluyorsunuz kendinizi. Bazen müziğin etkisine kapılıp duraksıyorsunuz. Bir anda yanınızda 20-25 kişi oluveriyor. Bir yandan müziği dinlerken, diğer yandan müzisyenlerin enstrümanlarıyla olan dansına dalıyorsunuz. Her şey spontane, sokağın ruhuna uygun. Kemençe eşliğinde horon vururken bulabilirsiniz kendinizi., az ötede çekilen halayın ritmine de kapılmışken de...
Bilet yok, konser var
Müziğin ‘pazara’ dönüştüğü çağda, müziğe bu kadar yakınken, ‘pazar’dan bir o kadar uzak olabiliyorsunuz. Müziğin değerini ‘piyasa’ belirlemiyor sokakta. Müzisyenin emeğinin karşılığı ise bir şekilde veriliyor. Herkes bütçesine göre, ‘gönlünden ne koparsa’ atıveriyor müzisyenin kesesine. Bilet alınmadan gidilemeyen konserlerden rol çalıyor sokaktaki müzisyenler. Müzik sokakta herkese eşit ve sınırsız ulaşıyor böylece.
Sokağın cefası müzisyene
Sokakta müzik yapmak dinleyici için ne kadar güzelse, müzisyen için o kadar zor olabiliyor bazen. Sokağın türlü zorlukları var. Müzisyenler en başta zabıtalardan şikayetçi. Kimisi “o sorunları da aştık” dese de, kimileri “hâlâ uğraşıyoruz” diyor. Müziğin sesi yüksek diye zabıtalar tarafından müzik yapmalarının engellenmesiyle karşılaşanlar var.
Bazıları da hava koşullarından şikayetçi. “Kışın çok zor oluyor” diyorlar. Sokakta müziğin cefasını müzisyen çekiyor, sefasını dinleyici sürüyor.
